one.

Mogłabym z zupełnym przekonaniem zaśpiewać razem z Ryśkiem "Pamiętam dobrze ideał swój, marzeniami żyłem jak król...". Pamiętam małą, być może nawet i nieco słodką dziewczynkę, która standardowo marzyła o księciu na białym koniu. Z roku na rok książę zmieniał się w czułego, opiekuńczego i kochającego faceta. Książę wciąż tracił swoją idealność w wyniku zderzenia się marzeń z rzeczywistością. Ale jednak nadal miał cechy wymarzonego mężczyzny, którego kochałabym nad życie.
Los bywa przewrotny.
Ktoś postawił na mojej drodze Jego. Mogłabym mówić o Nim wiele, ale na pewno nie to, że jest idealny. Mimo to pokochałam go całym moim sercem.
Nigdy nie uważałam, że miłość jest prostym uczuciem, zawsze wiedziałam, że są chwile słabości, kiedy człowiek pragnie nie czuć nic.
Myślę, że najtrudniej jest kochać człowieka uzależnionego. Oddawać mu się w całości ze świadomością, że nie jest się najważniejszą istotą w jego życiu, że istnieje coś, co jest często silniejsze nawet od niego samego.
Mój związek jest codzienną walką o kolejny w trzeźwości przeżyty dzień. Są momenty, kiedy mam ochotę się poddać, ale zbyt mocno kocham. Są również momenty, kiedy mam wrażenie, że cały świat należy do mnie, że mogę wszystko. Nie wiem, czy dobrze postępuję, ale chciałabym nadal trwać w obecnym uczuciu, chociaż czasem jest to dla mnie ogromnie trudne.
Moje wpisy chcę traktować jak pamiętnik, rozliczenie się z przeszłością i teraźniejszością, poszukiwanie odpowiedzi na pytania postawione tylko w głębi duszy.
Miłość daje siłę, ale czy to wystarczy by pokonać nałóg ?